امروز 30 دیماه سالگرد خاکسپاری علیرضا صبوری است .
علیرضا صبوری جوان 23 ساله از جمله جوانانی بود که در راهپیمایی روز 25 خرداد 1388 در تهران توسط تک تیرانداز مستقیم به سرش تیر خورده بود که توسط مردم به بیمارستان منتقل شد.
او بعد از کمای یک ماهه به هوش آمد اما نه قدرت تکلم داشت و نه می توانست حرکت کند.
بعد از دو عمل سخت و مداوای طولانی و آموزش راه رفتن و صحبت کردن
زندگی دوباره یافت اما این بار بسیار کوتاه تر از زندگی اول.
علیرضا ایران را به قصد ترکیه ترک و از سازمان ملل تقاضای پناهندگی کرد
علی رغم تلاش گسترده ی بستگان علیرضا در آلمان برای انتقال او به دلیل نیاز مبرم به مراقبت های پزشکی مداوم، متاسفانه او را در تنهایی مطلق به بوستون امریکا منتقل کردند!
( در اینجا توضحیی لازم به ذکر است که دولت آلمان با تقاضای علیرضا برای پناهندگی به آلمان و تلاش خانواده موافقت نکرد و خانواده علیرضا هرکز دلیل عدم موافقت آلمان را نفهمیدند.)
در یکی از فیلم هایی که از او در مراسم بزرگداشت به نمایش گذاشته شد او را در حالیکه از زندگی دوباره خوشحال و خندان بود، نشانه ای از آن می داد که وی چقدر از پزشکان معالجش سپاسگزاری و قدردانی می کند.
اما متاسفانه این خوشحالی خیلی کوتاه بود و او در تاریخ 28 آبان ماه 1390 ( 19 نوامبر 2011) یعنی زمانی که هنوز یک سال از اقامت او در امریکا نگذشته بود در اتاق خود در تنهایی در گذشت.
برخی پزشکان علل مرگ او را ناشی از آثار تیری که مستقیم به سر او اصابت کرد، می دانند.
بستگان علیرضا در آلمان طی تلاشی دو ماهه موفق شدند پیکر علیرضا را به آلمان منتقل کنند تا حداقل در خانه ابدی با آرامشی در نزدیکی بستگان خود بخوابد!
مراسم خاکسپاری با حضور مادر علیرضا و بستگان به همراه صدها ایرانی و پس از آن مراسم یاد بودی برگزار شد.
در این مراسم فیلم ها و عکس هایی از علیرضا به نمایش گذاشته شده بود.
فیلم گفتگوی خواهر علیرضا با او زمانی که از بیمارستان مرخص شده، ولی هنوز نمی توانست صحبت کند، بسیار تاثر برانگیز بود.
مهران براتی ، از فعالین حقوق بشر طی سخنانی از تلاش خود به همراه کانون پناهندگان برای انتقال علیرضا به آلمان صحبت کرد.
هژیر پلاسچی روزنامه نگار از طرف جمعی از پناهندگان ایرانی ساکن برلین ضمن احساس همدردی با مادر علیرضا از تلاش و پیگیری راه علیرضا سخن گفت.
پیام کانون پناهندگان ایرانی توسط مدیر مسئول آن حمید نوذری خوانده شد و سپس علی چکاو از دوستان علیرضا در ترکیه ضمن بیان خاطراتی از علیرضا و روحیه طنز او فیلم کوتاهی را که از او در آنجا گرفته بود، نمایش داد.
پویا نودهی پسر خاله ی علیرضا که در ابتدای مراسم زندگی نامه علیرضا را خوانده بود در پایان شعری از شاعری به نام “شکوری ” که برای مادران پارک لاله سروده بود، خواند.
مراسم بعد از دو ساعت با سرود سر اومد زمستون به پایان رسید.
امروز 30 دیماه سالگرد خاکسپاری علیرضا صبوری است .
یاد و خاطرش را گرامی می داریم
علیرضا صبوری جوان 23 ساله از جمله جوانانی بود که در راهپیمایی روز 25 خرداد 1388 در تهران توسط تک تیرانداز مستقیم به سرش تیر خورده بود که توسط مردم به بیمارستان منتقل شد.
او بعد از کمای یک ماهه به هوش آمد اما نه قدرت تکلم داشت و نه می توانست حرکت کند.
بعد از دو عمل سخت و مداوای طولانی و آموزش راه رفتن و صحبت کردن
زندگی دوباره یافت اما این بار بسیار کوتاه تر از زندگی اول.
علیرضا ایران را به قصد ترکیه ترک و از سازمان ملل تقاضای پناهندگی کرد
علی رغم تلاش گسترده ی بستگان علیرضا در آلمان برای انتقال او به دلیل نیاز مبرم به مراقبت های پزشکی مداوم، متاسفانه او را در تنهایی مطلق به بوستون امریکا منتقل کردند!
( در اینجا توضحیی لازم به ذکر است که دولت آلمان با تقاضای علیرضا برای پناهندگی به آلمان و تلاش خانواده موافقت نکرد و خانواده علیرضا هرکز دلیل عدم موافقت آلمان را نفهمیدند.)
در یکی از فیلم هایی که از او در مراسم بزرگداشت به نمایش گذاشته شد او را در حالیکه از زندگی دوباره خوشحال و خندان بود، نشانه ای از آن می داد که وی چقدر از پزشکان معالجش سپاسگزاری و قدردانی می کند.
اما متاسفانه این خوشحالی خیلی کوتاه بود و او در تاریخ 28 آبان ماه 1390 ( 19 نوامبر 2011) یعنی زمانی که هنوز یک سال از اقامت او در امریکا نگذشته بود در اتاق خود در تنهایی در گذشت.
برخی پزشکان علل مرگ او را ناشی از آثار تیری که مستقیم به سر او اصابت کرد، می دانند.
بستگان علیرضا در آلمان طی تلاشی دو ماهه موفق شدند پیکر علیرضا را به آلمان منتقل کنند تا حداقل در خانه ابدی با آرامشی در نزدیکی بستگان خود بخوابد!
مراسم خاکسپاری با حضور مادر علیرضا و بستگان به همراه صدها ایرانی و پس از آن مراسم یاد بودی برگزار شد.
در این مراسم فیلم ها و عکس هایی از علیرضا به نمایش گذاشته شده بود.
فیلم گفتگوی خواهر علیرضا با او زمانی که از بیمارستان مرخص شده، ولی هنوز نمی توانست صحبت کند، بسیار تاثر برانگیز بود.
مهران براتی ، از فعالین حقوق بشر طی سخنانی از تلاش خود به همراه کانون پناهندگان برای انتقال علیرضا به آلمان صحبت کرد.
هژیر پلاسچی روزنامه نگار از طرف جمعی از پناهندگان ایرانی ساکن برلین ضمن احساس همدردی با مادر علیرضا از تلاش و پیگیری راه علیرضا سخن گفت.
پیام کانون پناهندگان ایرانی توسط مدیر مسئول آن حمید نوذری خوانده شد و سپس علی چکاو از دوستان علیرضا در ترکیه ضمن بیان خاطراتی از علیرضا و روحیه طنز او فیلم کوتاهی را که از او در آنجا گرفته بود، نمایش داد.
پویا نودهی پسر خاله ی علیرضا که در ابتدای مراسم زندگی نامه علیرضا را خوانده بود در پایان شعری از شاعری به نام “شکوری ” که برای مادران پارک لاله سروده بود، خواند.
مراسم بعد از دو ساعت با سرود سر اومد زمستون به پایان رسید.
امروز 30 دیماه سالگرد خاکسپاری علیرضا صبوری است .
یاد و خاطرش را گرامی می داریم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر